Zastosowanie, budowa i zasada działania:
Wyłącznik zbliżeniowy jest urządzeniem powodującym przełączanie bez kontaktu fizycznego. Zasadniczo różni się od mechanicznego wyłącznika krańcowego tym, że przełącza się już podczas zbliżania, tzn. bezdotykowo, i działa elektronicznie, tzn. bezstykowo.
Żywotność, przy stosowaniu w granicach odpowiednich wartości znamionowych, jest praktycznie nieograniczona. Nie może wystąpić wypalanie się styków i zanieczyszczenie styków spowodowane przez wpływy otoczenia.
Elektroniczny wyłącznik zbliżeniowy pracuje cicho, bez drgań i reakcji. Jest niewrażliwy na wstrząsy. Na przełączanie nie wpływają wibracje i odbywa się ono jednoznacznie (w funkcji jednego kroku), bez drgań niezależnie od tego, jak wolno cel zbliża się lub oddala od czujnika. Przemieszczanie styków podczas przełączania prądu stałego jest wykluczone.
Obwód rezonansowy oscylatora, umieszczony w wyłączniku zbliżeniowym, wykorzystuje cewkę o rdzeniu otwartym jako pomoc przy wytwarzaniu skoncentrowanego pola elektromagnetycznego o wysokiej częstotliwości, które emitowane jest z aktywnej powierzchni czujnika. Jeżeli w pole to dostanie się metalowy cel (np. metal), następuje indukowanie prądów wirowych. Zmienny indukowany prąd wirowy pobiera energię z obwodu LC (L: cewka, C: kondensator). Obciążenie na obwodzie oscylatora wywołuje spadek amplitudy oscylacji. Sygnał oscylatora jest tłumiony.
Spadek amplitudy jest przekształcany przez następny obwód elektroniczny na jednoznaczny sygnał elektryczny. Prowadzi to do zmiany stanu przełączenia wyłącznika zbliżeniowego.
Po usunięciu materiału przewodzącego prąd elektryczny z pola indukcyjnego, amplituda impulsu rośnie i obwód elektroniczny przywraca pierwotną pozycja przełączenia. Sygnał oscylatora nie jest już dłużej tłumiony.
.png?id=d0ac8913a0bfcc62dbb2d1f75aa8fbce){kind=logo}
